lunes, 19 de noviembre de 2012

SENTIDO Y SENSIBILIDAD

   
        Seguramente por el título y lo explícito de la fotografía os haréis una idea general de la temática de la entrada. No os equivocais al pensar que versa sobre la seguridad vial en general y la de los ciclistas en particular. Este es un tema hartamente tratado en todos los ámbitos desde los cuales podrían plantearse soluciones viables para acabar con casos como el que os voy a relatar a continuación, pero lamentablemente, nos cuesta aprender de los errores.

        No hace mucho, cuatro meses en realidad, un amigo salía con su bicicleta a disfrutar de su pasión que no es otra que la de hacer deporte. Ese día un coche se cruzó en su camino y desde entonces hay veinte minutos de los que no guarda ningún recuerdo, los que van desde que choca con el duro asfalto hasta que recobra el conocimiento ya en la ambulancia - gracias a los servicios de emergencia por su pronta respuesta -. Desorientado en un primer momento por no saber que ha sucedido, lo primero que hace al comprobar que todo está en "su sitio" es llamar a su mujer y decirle: "me ha atropellado un coche, pero tranquila, estoy bien". La leche!!!. Digamos regular tirando a mal y su mujer podéis imaginaros que traaaanquilisima!!. Una vez en el hospital y tras varias pruebas se comprueba que no hay nada roto, la causante del atropello aliviada porque durante esos inexistentes veinte minutos se temió lo peor, y mi amigo magullado por todas partes con heridas que tardarían en sanar.

        A los dos días del suceso llama a un testigo que una vez en la ambulancia le da sus datos y le dice lo que ha pasado y que cuente con él para lo que sea. Gracias. Lo primero que le pregunta, todavía desorientado, es si la culpa ha sido suya. Para mi amigo esto es muy importante porque es una persona bastante prudente que trata de no hacer tonterías cuando monta en bici para poder seguir disfrutando de ésta al día siguiente, evitando en la medida de lo posible situaciones de riesgo - cosa que no hacen todos los que salen a la carretera. Tendríamos que entonar el mea culpa más a menudo por la manera de proceder en la carretera; ciclistas, peatones y conductores -.

        En su breve pero elocuente relato , le dice: Hostia!. Te ha puesto la mano Dios. Has aterrizado de cabeza. Perdón Dios por el taco, aunque supongo que en casos como éste harás excepciones. Fernando Trueba, uno de los pocos directores españoles que cuenta con un Oscar de Hollywood en su haber, dijo en su discurso que el no creía en Dios para darle las gracias por el premio, que él sólo creía en Billy Wilder, así que le dió las gracias a éste. Yo, perdón mi amigo, tampoco cree demasiado en Dios. Lo hace en Louis Garneau al que no se saca de la cabeza, en sí mismo y en su capacidad para no hacer tonterías encima de la bici y en todas las personas que van por la vida demostrando que lo son. En la gente que sólo lo aparenta, ya no puede o más bien no quiere creer. A todos aquellos que todavía salís a la carretera sin el casco, ¿ a qué coño esperáis para ponéroslo?!!!!!. Uy, perdón Louis Garneau por el taco.

Vida nueva, casco nuevo. Pincha en la imagen si quieres ver como se fabrica un casco en: "Así se Hace".


    
       Dicen que escribir o hablar sobre aquello que te atemoriza de algún modo, es bueno para poder superarlo. En el caso de mi amigo su receta es llevar ya seis salidas a lomos de la Cinelli  pasando de los nervios del primer día a las grandes sensaciones de antaño. 

        Haciendo referencia al título de la entrada me gustaría dar las gracias a todos aquellos que tienen un poquito de sentido común como para no poner su vida en peligro cuando salen a la carretera. Y a todos aquellos, que al poquito de sentido común le suman un mucho de sensibilidad para no hacerlo con la vida de los demás, a esos que sé yo que les daría, pero con las gracias no bastaría.

lunes, 8 de octubre de 2012

EL DEPORTE. MEDIO Y FIN EN SI MISMO.

        El deporte ha estado siempre muy presente a lo largo de mi vida. De hecho ha sido uno de los pilares fundamentales sobre los que cimentar decisiones y conductas que luego han marcado el devenir de los años.

        Los recuerdos que tengo de mi infancia son de estar mucho en la calle. En mi época no había problemas por eso. Teníamos lugares de sobra donde pasar un buen rato sin temor a que nos sucediera nada malo, y si algo pasaba, solía ser porque tomábamos riesgos innecesarios de los cuales muchas veces no éramos conscientes. Teníamos muchos espacios abiertos donde improvisar partidos, de fútbol principalmente, alejados del tráfico rodado -antes no había tantos coches y no corrían tanto como ahora-. Recuerdo con especial cariño la huerta de Ernesto -ahora rúa da Santísima Trinidade-, menudo campo de fútbol que teníamos allí montado. La Pedrachán, el muelle marqués, el Espíritu Santo, o Monte do Bolo...la lameda, que no alameda. Salíamos cada tarde después del colegio a pasar un buen rato y el fin de semana sólo íbamos a casa a comer, para continuar luego hasta la cena. Los domingos, en mi caso, tocaba deporte de salón con Estudio Estadio de mañana y Estadio 2 de tarde, si mal no recuerdo. En este tiempo el deporte era un medio del que nos servíamos para juntarnos y disfrutar de amenos ratos.

        Con el tiempo y animado por varios amigos comencé a practicar atletismo en el club de la localidad de reciente creación -pocos imaginábamos entonces que marcaríamos una época en el atletismo gallego y nacional-. Por aquel entonces el deporte seguía siendo para nosotros un medio a través del cual conseguir otros fines que no pasaban de ir a tal o cual carrera a pasar el día con los amigos, o simplemente juntarnos tres días a la semana en el entrenamiento de turno para contarnos nuestras cosas y pasarlo bien. Cuando tocaba el campeonato provincial o el gallego, y se celebraba lejos con lo que había que ir a dormir fuera, era lo más. Hice nuevos amigos. Muchos. Amistades que después de tantos años conservo.

        El destino quiso que esto de correr se diera bien. Tuve la suerte de topar con buena gente que me enseñó el valor de la amistad y el compañerismo. Gente que me ayudó a suplir carencias y gente que cuando la cosa se volvió más exigente -a nivel dedicación-, me hizo ver que en realidad no me estaba perdiendo nada -salir de juerga es uno de los ejemplos más recurridos-, porque hacíamos lo que de verdad nos gustaba. Tuve la suerte de que me mostraran los verdaderos valores del deporte y hacerme ver que éstos se extrapolan perfectamente a la vida cotidiana. El sacrificio, la constancia, el esfuerzo, la dedicación, la ilusión por el trabajo bien hecho, la humildad... .





        Todo ello hizo que el deporte se convirtiera no sólo en un medio, sino en un fin en si mismo que además traía asociados una serie de beneficios. El objetivo pasó a ser disfrutar del deporte por el mero hecho de hacerlo, correr en mi caso, y verse recompensado por los beneficios que trae consigo. Doble disfrute. Beneficios físicos como levantarse cada mañana con ánimos y descansado, tener una forma física envidiable y actualmente poder seguirle el ritmo a mi hijo pequeño; beneficios psicológicos como poder desconectar por unas horas de la rutina diaria y darle un nuevo enfoque a los problemas, afrontándolos con fuerzas renovadas; beneficios sociales incuestionables en cuanto a relacionarse con otras personas... . Si definimos salud no sólo como la ausencia de enfermedades, sino como el bienestar físico, psíquico y social, el objetivo lo damos por conseguido.

        El deporte me dio además una serie de oportunidades y me facilitó con ellas la toma de decisiones. Lo único que tuve que hacer fue aprovecharlas poniendo de mi parte el esfuerzo necesario. Pude estudiar el bachillerato en el centro donde había cursado mis estudios hasta entonces porque me ofrecieron la posibilidad de hacerlo. Al tratarse de un centro privado y el bachiller no ser gratuito, no hubiera podido hacerlo por mis medios. Tendría que haber dejado a mis compañeros de toda la vida, a profesores que ya conocía, en definitiva, un entorno estable y empezar casi de cero en otro lado con todos los cambios que ello conlleva. Ésto no tiene porque ser malo, pero todos sabemos la importancia que tiene, en estas edades, un entorno estable y conocido. Tuve la opción de hacer la carrera universitaria que me gustaba, "INEF" , para lo cual había que pasar unas exigentes pruebas físicas pues el número de plazas era limitado. De esas plazas se reservaba un tanto por ciento para deportistas de élite y yo cumplía con los requisitos -no debían ser demasiado exigentes por aquella época-. El practicar deporte con "asiduidad" me lo puso más fácil si cabe, me dio una opción más a la que no podían optar otros. Practicar deporte con "asiduidad" me permitió pasar las pruebas con nota y no me habría hecho falta ser deportista de élite. Por tener derecho a ese calificativo podría no haberme esforzado tanto pues las plazas reservadas no llegaron a cubrirse, pero...la recompensa sabe mejor cuando lo has dado todo.   Ahora soy profesor de educación física en el centro escolar donde estudié . De alguna manera me gano la vida con el deporte y puedo tener una vida plena que comparto con mi familia.

        A lo largo de este rollazo que acabo de escribir hablo de suerte, destino, de oportunidades, de facilidades... . No se las puede esperar sentado. Hay que buscarlas. Y cuando llegan hay que hacerse merecedor de ellas.

        Ya sabes. ¡¡¡Haz DEPORTE!!!. Yo lo sigo disfrutando como siempre. La ilusión es la misma, las circunstancias evidentemente no. Pero la esencia no cambia.

       

viernes, 21 de septiembre de 2012

BAREMOS CONDICIÓN FÍSICA 1ª EVALUACIÓN Y CRITERIOS DE CUALIFICACIÓN.

        Comenzamos el nuevo curso, y como todos los anteriores, lo hacemos con una parte que creo no os gusta demasiado que es la de Condición Física. De este modo podemos comprobar los progresos en este apartado concreto de la asignatura. Para que podáis echar un vistazo a las marcas a conseguir y las notas a las que equivalen, os dejo aquí un enlace con los baremos de los diferentes test de condición física que vamos a realizar a lo largo de la primera evaluación.

        También os dejo los criterios de cualificación de la asignatura para que después no tengáis dudas en este aspecto que pienso está bastante claro.

        Espero que este nuevo curso 2012-13 sea provechoso para todos, ameno y divertido en la medida de lo posible. Para que esto sea así tenemos que poner todos de nuestra parte. Las relaciones entre las personas se basan en el respeto y la reprocidad. Ya sabéis, tratar a los demás como os gustaría que lo hicieran con vosotros.


        TEST DE CONDICIÓN FÍSICA

               Resistencia. Course Navette.*

               Resistencia. Test de Cooper.*

               Fuerza-resistencia musculatura abdominal. Abdominales en un minuto.

               Fuerza tren superior. Lanzamiento de Balón medicinal.

               Fuerza tren inferior. Salto longitud desde parado pies juntos.

               Flexibilidad. Flexión anterior de tronco.

               Velocidad. 50 metros lisos.

        * Para evaluar la resistencia se utlizará uno de los test. Probablemente el test de Cooper que es menos exigente.


        CRITERIOS DE CUALIFICACIÓN DE LA ASIGNATURA.



martes, 4 de septiembre de 2012

AQUELLOS TROTES DE FIN DE SEMANA


        A mediados de los años 80 se fundó el Club Atletismo Noia. Yo me uní en septiembre del 85 con el inicio de la nueva temporada. Siempre comenzaban unos días antes de dar inicio el curso académico. Empezábamos con pequeños trotes tres días a la semana; lunes, miércoles y viernes. Recuerdo, que como todavía era verano aprovechábamos el buen tiempo para realizarlos en algún paraje natural como las playas de A Guieira (Porto do Son) o el Ancoradoiro (Muros). Alquilábamos un autobús y allí nos íbamos a pasar el día con unos bocatas para reponer fuerzas. Primero era la obligación y luego siempre quedaba un rato, largo casi siempre, para la diversión.

        Con el curso en marcha estas excursiones se trasladaban a los fines de semana y solían tener como destino el Monte Iroite cerca de Casamea. Es difícil imaginarse un lugar mejor para dar rienda suelta a la pasión por correr. Los paisajes incomparables bordeando la ría, caminos de tierra y hierba franqueados a ambos lados por vegetación, caminos que tenías que inventarte, la sensación de libertad, olvidarte del cronómetro y no tener prisa( Iván Raña dice que la mejor salida en bici es aquella en la que no hay prisa por volver a casa... . Razón no le falta), disfrutar cada zancada... . Todo ello hacía que sólo pensaras en una cosa. En "CORRER". Durante ese tiempo era como si todo a mi alrededor estuviera en orden, sin preocupación de ningún tipo para poder centrar toda mi atención en disfrutar de la carrera.


Monte Iroite. Uno de los mejores lugares para entrenar.


        Correr puede llegar a ser muy adictivo y también muy personal. Cada uno corre por motivos muy diferentes a los de la persona que lleva al lado, y seguro que en otros muchos coincidimos. A mí nunca me ha importado salir a correr solo, de hecho circunstancias de la vida han hecho que hacerlo así se volviera costumbre. Una de las razones es que el que mejor conoce a alguien es uno mismo y sabe sus límites y sus capacidades. Por eso si vas solo los ritmos los pones tú, tú pones el recorrido, si quieres machacarte lo haces y si el cuerpo te dice que hoy no puede, puedes hacerle caso...o no. De este modo evitas que otros pongan los límites por ti, que te lleven con el gancho porque al final quieres ir con ellos y no siempre se puede, y evitas también la mala leche que ello genera a veces y malos rollos con la gente. Pese a todo esto, lo mejor de ir a rodar los fines de semana al Iroite era poder compartirlo con los amigos. Recuerdo las series de 10 minutos a un circuito que comenzaba en bajada, y que como no podía ser de otra manera, todo lo que primero se baja se acaba subiendo después. Agónico disfrute. Allí nos juntábamos con la gente de la Puebla. Santi, Lardo, Fernando, Oscar..., que caritas llevábamos.

       Otro de los recuerdos que guardo con cariño tiene que ver también con los fines de semana. El rodaje largo de la semana, al inicio de la temporada, lo hacíamos los sábados por la mañana y solía tener como destino el monte San Lois. Subida y bajada, con un rodeo inicial para calentar por los alrededores de la playa de Testal y así hacerlo mas largo y ameno. Este calentamiento era como las salidas neutralizadas en ciclismo,despacito y sin prisas. Lo bueno empezaba en el desvío donde comienza la ascensión. Para darle más emoción a la subida, que por aquel entonces no estaba asfaltada, hacíamos dos equipos en función del color de la camiseta. Los de claro contra los de oscuro. Se daba el pistoletazo de salida y no se paraba hasta llegar al merendero donde puntuabas en función del orden de llegada. Menudas subidas aquellas. El record, si mal no recuerdo, estaba en torno a los 15 minutos. En aquella época no pensaba en ello porque era lo normal. Hacer esas cosas era normal. Ahora, con el paso del tiempo, me parece impresionante poder llegar a correr de esa manera. Ahora, que está asfaltada y subo en bici alguna que otra vez, ni de broma consigo hacer esos tiempos. Evidentemente, la forma física tampoco es la misma. Todo aquel que conozca la subida podrá echar sus cuentas y valorar. Y si con la subida no nos parecía suficiente, en ocasiones nos animábamos también con la bajada, haciendo el último kilometro del "trote", el que va de la plaza del Campo de Noia, pasando el puente, malecón, subida por el Ferrador y terminando en la Oje, en 3 minutos pelados.

        Personalmente, recuerdo un domingo por la tarde en el que no tenía mucho que hacer y salí a pegar un "trote". Se me ocurrió ir hasta el San Lois y volver. Empecé en el Bar Pino, pues vivía en la Carreiriña, y tiré directo por la carretera de la playa hasta el desvío donde comienza la subida. Era uno de esos días en los que "vas bien sin darte cuenta del ritmo", uno de esos días en los que "tienes la sensación de que no te cansas". El caso es que me planté en el inicio de la subida en 11 minutos, y en las antenas arriba de todo, en 28. En toda la subida no había mirado el cronómetro, y cuando lo hago suelto un taco sorprendido. ¡¡¡¡¡17 minutos!!!!!. Pienso que ya puestos hay que aprovechar el buen día y marcarse una buena bajada. Las piernas acompañan y estoy de vuelta en el punto de inicio en menos de 48 minutos. Record personal. Historias como esta las podrían contar también César, Miguel, Saturno, Toño Hermida, Pancho, Manolo, Chufa, Joselo, Tarela, Maneiro, Sabo...tantos que no puedo nombrarlos a todos.


Playa de A Guieira. Cambiándonos luego de una sesión de dunas.


        Después de todo esto pensaréis que los recuerdos van asociados a días en los que el machaque era...alto. Y razón no os falta porque son días especiales en los que de alguna manera buscas el límite, intentas saber de lo que eres capaz. Y cuando ves que cada vez ese límite está más lejos, eres consciente de que el trabajo y la ilusión que empleas en ello tiene recompensa. Cuando eso sucede, la satisfacción que uno siente es enorme y hace que todo el sacrificio merezca la pena. A veces se necesita bien poco para ser feliz.

        En ocasiones, pocas, también nos escaqueábamos. Solíamos hacerlo los jueves, cuando tocaba rodaje largo suave. Recuerdo que tirábamos hacia Barro y hacíamos una paradita en casa de Chicharo. Menudos partidos de basket que nos echábamos en el bajo de su casa. Entrenamiento invisible que le llaman. Al cabo de una hora volvíamos pensando que Fonte no se enteraba. Que incrédulos podíamos llegar a ser.

        La entrada de hoy es la prueba evidente de que de un deporte individual se pueden guardar muy buenos recuerdos colectivos.

 

miércoles, 27 de junio de 2012

PARA AQUELLOS QUE SE EMPEÑAN EN IR A SEPTIEMBRE

        Si después de un curso ameno y divertido, en el que el cuerpo docente ha puesto todo su empeño para que haya sido de provecho para vosotros. Si a pesar de todas las actividades que se os han propuesto para que hayais podido superar la materia satisfactoriamente, todavía hay alguien que se empeñe en acudir a la convocatoria de septiembre...os propongo una actividad más. Visionar el siguiente documental sobre el cuerpo humano y contestar a las preguntas para comprobar que realmente lo habéis hecho.

        La entrega del trabajo se hará los primeros días de septiembre coincidiendo con los examenes de otras materias. Ha de relizarse a mano, ser legible y estar bien presentado. De no ser así se considerará no merecedor de ser corregido y puntuado. A esta nota se le sumarán las que se tengan en junio por asistencia, interés, participación, actitud... .


  1. ¿Cuántos huesos componen el cuerpo humano?.
  2. ¿Cada cuánto tiempo se renuevan los huesos para mantener intacta su estructura?.
  3. ¿Cuánto peso puede llegar a soportar un fémur antes de romperse? ¿En qué parte del cuerpo se encuentra este hueso?
  4. ¿Cuántos músculos mas o menos forman parte del cuerpo humano?.
  5. ¿Qué porcentaje de fibras musculares usamos normalmente?.
  6. ¿Qué hormona es la responsable de que en situaciones de riesgo extremo podamos llegar a utilizar todas las fibras musculares de algún músculo logrando una fuerza mucho mayor que nos libre de peligros ciertos?. ¿Qué glándulas son las encargadas de secretar esta hormona?.
  7. Nacemos con un número determinado de fibras musculares. ¿Aumenta este número con los años?.
  8. ¿Cuánto peso pueden llegar a soportar los ligamentos de la rodilla antes de romperse?. ¿Y el cartílago?.
  9. ¿Cuántas veces soportamos el peso de nuestro cuerpo al correr?. ¿Y al saltar?.
  10. Los bailarines de ballet, al danzar sobre la punta de los pies, someten a los huesos de éstos a un peso enorme que en el documental comparan con... .
  11. La adrenalina cumple una serie de funciones. ¿Cuáles son?.
  12. ¿Cómo se denomina la molécula que almacena la energía en los músculos y que nos da un aporte instántaneo de la misma durante aproximadamente los 4 primeros segundos de actividad?.
  13. Los músculos individualmente no sirven para llevar a cabo las tareas cotidianas. Tienen que coordinarse. ¿Cuántos han de hacerlo para realizar la acción de caminar?. ¿Y para conducir?. ¿Y para levantar la taza del café del desayuno?.
  14. Lo que aprendemos durante el día continuamos asimilándolo durante la noche mientras dormimos, de ahí la importancia de un buen descanso. No sirve de mucho quedarse "toda" la noche estudiando si luego no retenemos ni la mitad. Si juntasemos todo el tiempo que pasamos soñando, ¿cuántos años sumarían?.
  15.  ¿De dónde procede la energía principal de un nadador de larga distancia?.
  16. ¿Cuántos kilometros tiene el Canal de la Mancha?.
  17. ¿Cuántos kilos de grasa tuvo que coger Paul para llevar a cabo con éxito su reto?. ¿Cuántas calorías le suponen de energía para utilizar?. ¿Cuántos kilos de grasa consumió durante el reto del total que tuvo que coger?.
  18.  ¿Qué elemento utilizamos para transformar la grasa o la glucosa en energía?.

viernes, 22 de junio de 2012

JUEGOS OLÍMPICOS LONDRES 2012

        Como ya sabréis todos, este año es olímpico. El 27 de Julio se inaugura la trigésima edición de los Juegos Olímpicos de verano en la ciudad inglesa de Londres. Será la primera vez en la historia que una misma ciudad acoja por tercera ocasión unos juegos, después de los de 1908 y 1948.

        Serán 15 días para disfrutar a tope de los mejores deportistas en diferentes modalidades, algunas de las cuales dificilmente televisan en otras ocasiones. Por otra parte, no tendremos que perder horas de sueño como en las anteriores Olimpíadas de Pekín, donde las pruebas comenzaban a horas muy tempranas debido a la diferencia horaria. De modo que esta vez, sí está justificado "hacer deporte" desde el sofá. Eso si, sólo durante los 15 días que duren los juegos. Luego, a mover el culo como seguro que hacéis normalmente.

        Mientras tanto, os propongo una actividad en la que tendréis que demostrar vuestros conocimientos sobre deporte y deportistas. Tenéis que relacionar varias columnas, uniendo al deportista con su deporte y su nacionalidad. Ánimo.

        Pincha en la imagen para intentarlo.

martes, 19 de junio de 2012

SOPA DE LETRAS EUROCOPA DE FÚTBOL POLONIA-UCRANIA

        Hacía ya bastante tiempo desde la última actividad realizada con la plataforma Ardora. A punto de terminar con el curso académico y celebrándose durante estos días la Eurocopa de fútbol en Polonia y Ucrania, me ha parecido buena idea plantearos una sopa de letras donde tendréis que buscar los países participantes excepto a la República Checa, pues sólo hay capacidad para 15 palabras.

        Pinchad en la imagen de abajo para acceder. No tardéis que el tiempo corre. Por cada acierto la esfera se reduce 2/4 de su totalidad. A buscar!!!!!!!!!!!!!!.



jueves, 7 de junio de 2012

LOS VALORES EN EL DEPORTE. OPINIONES COMPARTIDAS III

        A veces estás frente a la tele u ojeando una revista y das con un artículo o programa interesante que te hace reflexionar y comienzas a darle vueltas en la cabeza relacionando unas ideas con otras. Ahora con esto del blog además de darle vueltas puedo plasmarlas y de alguna manera compartirlas.

        Ésta, es la segunda vez que me sucede con un artículo de Julia Navarro para Mujer Hoy en la sección Entre Nosotras y que lleva por título Nuestra Tribu. En él habla de fútbol, relaciones con los hijos, valores y educación.

        Dice Julia Navarro que el fútbol le ha servido para compartir con su hijo algo que a éste le interesaba y que su afición creció a medida que lo hacía su hijo. Yo, que llevo unos años renegando del fútbol - no como deporte sino por todo lo que mueve a su alrededor - empiezo a verlo con otros ojos, los de mi hijo de casi seis años para quién el fútbol es todavía un balón y "Jugar" a goles. En su artículo dice que es del Real Madrid, al igual que yo y también mi hijo, y prometo que no tengo nada que ver en ello. Es elección suya. Y por último, señala que disfrutaba de los partidos de su equipo hasta que llegó cierto entrenador, algo en lo que también coincidimos hasta el punto de querer que nuestro equipo pierda para ver si con ello despiden al entrenador. Y la razón no es deportiva porque los títulos están ahí, sino que no comparto los modos, métodos y valores que esgrime este señor para alcanzar sus metas.

        En el artículo Julia Navarro menciona a José Antonio Marina y un viejo proverbio africano que dice que para educar a un niño hace falta toda la tribu. Y tiene toda la razón, y más en una sociedad como en la actual donde no sólo los padres y la escuela, que han perdido mucha autoridad, son los que educan sino que estamos influenciados por infinidad de factores. Y el fútbol, los jugadores, entrenadores...y sus comportamientos y valores que transmiten, tienen mucho que ver en las conductas futuras de nuestros hijos.

        El ejemplo de este entrenador es de libro. Este señor jamás ha sabido perder pero lo peor es que tampoco ha sabido comportarse cuando le ha tocado ganar, que ha sido muchas veces. Se califica a él mismo como arrogante y menosprecia a quienes dicen no serlo en una sociedad cínica e hipócrita. Yo creo que lo que no sabe es reconocer sus capacidades y limitaciones y menos aún los méritos de los demás que en los últimos años han sido muchos. Justifica comportamientos injustificables de sus jugadores quizá porque él mismo los lleva a cabo a veces. En el club parecen estar encantados con él y jugadores que parecen personas serias y responsables, que organizan actos contra el hambre, la enfermedad y la miseria, dicen estar a muerte con él. Que incongruencia ¿no? ¿Acaso se nos ha comido la lengua el gato? Hay conductas que no pueden permitirse. A mí me gusta clasificar el fútbol como un deporte de oposición donde lo único que se disputan los equipos es la posesión de la pelota. Sin embargo, en los últimos clásicos del fútbol español habría que clasificarlo como deporte de contacto, donde jugadores que presumen de ser amigos parecen no serlo tanto. El fútbol no es esto señores. Dicen que es el deporte rey. Demuéstrenlo.

        Hay una serie de dibujos japonesa que veo con mi hijo y con la que disfruto precisamente por todo lo contrario. Respetan al contrario hasta el punto de ensalzar su juego y desear poder hacerlo como ellos. Son un verdadero equipo donde todos pierden y todos ganan. Si uno cae, aunque sea del equipo contrario, se le ayuda a levantarse. La pasión por el fútbol como deporte y el afán de superación de todos y cada uno de los jugadores es lo que los lleva a superar los obstáculos.... Más Inazuma Eleven por favor.


Inazuma Eleven ( El Once del Relámpago )


        El caso del fútbol es el que mejor refleja todo esto pero no es el único. No hace mucho un gran tenista, nº 1 del mundo, rompió la raqueta durante un partido en un arranque de rabia e impotencia. Luego diría que esperaba que ningún niño lo hubiera visto pero que él era así. También dijo que encauzar su mal genio y amueblar su cabeza fue lo que lo llevó a ser el nº 1. Cuando le preguntan a un chaval que practica el tenis a quién admira, dicen que a este tenista y la razón únicamente es porque es el nº 1. Otros, aunque no practiquen el tenis, dicen que querrían ser como Rafa Nadal porque es un nº 1 dentro y fuera de las pistas. Bien. Así si.

        El objetivo de todos los que pertenecemos al  campo de la Educación Física en particular, y al de la Educación en general, no debiera ser sólo FORMAR deportistas. También, y más importante, FORMAR personas.



martes, 5 de junio de 2012

EL COLEGIO JAIME BALMES GANA EL PREMIO GALICIA DE VOZ NATURA

       
        Hace un par de meses coincidiendo con el inicio de la Primavera, celebramos en el cole el Día del Árbol. Lo hicimos con varias actividades. La más significativa fue la plantación de diversas especies autóctonas en los alrededores del colegio. En esta actividad participaron todos los alumnos del centro, desde infantil a secundaria, y tuvimos el honor de contar con la presencia y colaboración del Conselleiro de la Xunta de Galicia en la materia. Ésta es sólo una de tantas actividades que llevamos a cabo en el cole para concienciar a los chavales en la protección y preservación de la naturaleza y en el arraigo de conductas y valores positivos hacia el medioambiente.

        Venimos participando desde hace varias ediciones en el certamen de Voz Natura de La Voz de Galicia, y este curso se ha reconocido la labor ejercida al concedersenos el premio Galicia de Voz Natura.



Fuente. La Voz de Galicia.


Fuente. La Voz de Galicia

         Aquí tenéis los enlaces de prensa:

http://www.lavozdegalicia.es/noticia/barbanza/2012/05/22/verdadera-historia-amor-jaime-balmes-naturaleza/0003_201205B22C6991.htm

http://www.lavozdegalicia.es/noticia/sociedad/2012/05/20/colegio-jaime-balmes-gana-premio-galicia-voz-natura/0003_201205G20P32991.htm?utm_source=buscavoz&utm_medium=buscavoz


http://www.lavozdegalicia.es/noticia/sociedad/2012/06/03/voz-natura-erige-fiesta-medio-ambiente-galicia/0003_201206G3P30993.htm








sábado, 2 de junio de 2012

YA ESTAMOS OTRA VEZ...

         Ya la hemos liado una vez más. Este fin de semana en Arteixo, animado por unos amigos, me he calzado las zapatillas para correr los 12 km de la pedestre de este concello coruñés. Que digo correr, competir, que cuando uno se calza las zapas y se pone en la línea de salida - por mucho que diga que va a pegarse un trote y acabar la carrera nada más que es lo que tendría que haber hecho para no tener ahora los gemelos cargados como piedras que duele cada paso que das - sale a por todas. Y el que diga que no, miente. Puede que no haya mucho, que no lo hay pues hace ya tiempo que "sólo hago deporte" para mantenerme y levantarme por la mañana descansado del día a día, con salud y fuerzas. Pero lo poco que hay se exprime hasta que ya no queda más, como tiene que ser. Y llegas reventado pero con la satisfacción de haber dado todo lo que tenías en ese momento, como tiene que ser. Y te dices a ti mismo que sufrir de esa manera - para lo que ya no estás preparado pues no entrenas para ello - no te compensa y que no te lian más. ¿Y qué haces?. Pues vas y te apuntas para la siguiente cuatro días después...como tiene que ser.

        El problema, o no, es que la competición y sobre todo el deporte, me encantan, y cuando te ves ahí luego quieres más. Y pasas de hacer sólo deporte a entrenar algún día que otro. Y ves que vas mejorando. Y te marcas algún que otro objetivo a medio o largo plazo. Y tu mujer te dice que le gustó volver a verte correr. Y tu hijo te pregunta que por qué no ganas como antes. Y llegados a este punto ya no hay marcha atrás porque el gusanillo anda por ahí, sólo hay que buscar y encontrarlo. ¿Ya me han vuelto a liar?. No, es uno mismo el que lo hace.

      P.D. Muy recomendable la carrera de Arteixo. Bonita. Dura por momentos más por la baja forma que por el recorrido en sí. 4 km. preciosos por el paseo cerca del río, los 2 iniciales y los 2 finales.

miércoles, 9 de mayo de 2012

OPINIONES COMPARTIDAS II


Julia Navarro. Escritora y periodista
 NO ME GUSTAN LOS DOMINGOS. Bueno, matizo: no me gustan las tardes de los domingos. Esta animadversión la arrastro desde que tengo uso de razón o, más concretamente, desde mis primeros días escolares. Una de estas últimas tardes de domingo, mi hijo me confesaba que su día preferido de la semana era el viernes, porque tenía por delante el fin de semana. A mí me sucede lo mismo. Me encantan los viernes y los sábados, e incluso paso por el domingo por la mañana......Pero luego llegaba la tarde, que era el momento de comenzar a rozar el lunes......Sin embargo, era más la aprensión que me provocaba volver a la realidad que la realidad misma porque, en cuanto pisaba el colegio, me cambiaba el semblante, volvía a coger las riendas de mi cotidianidad y, poco a poco, me volvía la sonrisa al rostro......RECUERDO QUE, de niña, deseaba ser mayor cuanto antes porque me parecía que ir a trabajar no se me haría tan cuesta arriba como ir al colegio. Me decía a mí misma que, cuando trabajara, nadie me mandaría, no tendría que estar quieta horas y horas en la misma silla delante del pupitre, podría hablar cuanto me diera la gana y, sobre todo, estaría haciendo lo que de verdad me gustara. Luego la vida te enseña que, en ocasiones, el trabajo puede resultar tan agobiante o pesado como, a veces, me resultaba a mí estudiar, y que cambias los rostros serios de los profesores por los de los jefes que te vas encontrando a lo largo de la vida. Aunque bien es verdad que el hecho de hacer lo que de verdad te gusta –en mi caso, ejercer el periodismo– hace que se disipen con más rapidez esas brumas del domingo por la tarde.....


        Las líneas que acabáis de leer son un extracto de un artículo de Julia Navarro para Mujer Hoy en la sección "Entre Nosotras". Lleva por título TARDES DE DOMINGO y como indica la entrada soy de la misma opinión que la autora. Más que de opinión yo hablaría de reflexión, reflexión desde la experiencia que te da la vida.

        Mujer Hoy. Entre Nosotras. Sí, los hombres también leemos "revistas para mujeres". Como véis va entre comillas porque sólo es una manera de catalogar algo. Lo verdaderamente importante es el contenido y las mujeres dicen cosas muy interesantes que deberíamos escuchar con atención.

         A lo que íbamos. La entrada de hoy no guarda relación con el deporte o la actividad física pero si con el aspecto educativo, y como este es un blog de Educación Física creo que es bastante apropiada.
       
        A mí tampoco me gustan los domingos. Ya me gustaron menos de lo que me gustan ahora. De hecho, no creo que haya demasiada gente a la que le gusten. Son el preludio del lunes, del comienzo de la semana, de las obligaciones....la expresión "estás de domingo" con esas connotaciones negativas que tiene debe ser por algo. Sin embargo, lo que no debemos hacer, es dejar que el domingo nos estropee el lunes sólo porque un día vaya detrás del otro. Y que luego vamos arrastrando al resto de días de la semana. Y que lo que hicimos el viernes y el sábado, aunque fuera genial, no sirva para nada porque ya es domingo. Creo, aunque a veces en este tema no lo haga con toda la fuerza que debiera, que hay que ser más positivos y que los domingos no son un día cualquiera que tiene que pasar sin más para que llegue el siguiente y reanudemos nuestra cotidianidad. Lo que hagamos los domingos es importante porque gastamos un día de nuestra vida en ello.
       
        Ultimamente en clase noto que los alumnos, los "mayores", viven pensando en el sábado, y cuando pasa sólo hablan de lo que hicieron el sábado y de lo que van a hacer el sábado siguiente. Es la cultura del sábado. Perfecto, hay algo para lo que se ven realmente motivados y eso es bueno, pero las cosas de las que hablan.....no lo son tanto. Siiiiii, todos fuimos jóvenes una vez, sabemos de lo que va el tema y quizás no debiéramos ser tan..... ¿hipócritas?. Estoy seguro también que hay más cosas que les motivan. El problema es que reducen el fin de semana a un sólo día, el domingo no existe y mi idolatrado viernes parece que tampoco. ¿Y los demás días de la semana?. Un oscuro y tenebroso túnel cuya luz al final se divisa muy tenue.
       
        Julia Navarro dice también que deseaba ser mayor cuanto antes con la esperanza de que trabajar no se le hiciera tan duro como ir al colegio. Este es otro tema recurrente entre los chavales. Quieren terminar con el "suplicio" del cole para ser independientes con su trabajo pensando que van a tener menos responsabilidades (desgraciadamente en estos momentos lo de trabajar además está complicado). Sin embargo, la vida te enseña que en ocasiones no es así. Y la vida no se puede vivir antes de tiempo, por eso es tan importante escuchar a los que ya lo han vivido. Ya no digo dejarse aconsejar pero por lo menos tener la información para poder equivocarse por uno mismo y no echar la culpa al resto. Yo siempre les digo que no hay mejor vida que la de estudiante, que tiene sus cosas "malas", pero dependes casi sólo de ti para afrontarla. Es una oportunidad que no se debe desaprovechar. Cuantas más opciones, más posibilidades de hacer luego lo que uno quiere y hacer de los domingos un día mejor. Más adelante las responsabilidades aumentan pero si tienes una formación detrás estarás más preparado para asumirlas.
       
        Vamos a poner la nota deportiva que guarda estrecha relación con el párrafo anterior. Estaba no hace mucho rodando(corriendo para los inexpertos) un poco por el parque. El sábado después de San Marcos, sin ir más lejos. Mi hijo tenía un cumpleaños de 5 a 8 y había que matar el tiempo. Pensaréis que habrá maneras mejores de hacerlo pero cuando el animal es de costumbres.... Bien, cuando llevaba 10 minutos llegó un exalumno. Compartimos el trote un rato (en ocasiones, cuando el trabajo está bien hecho, las costumbres hasta pueden llegar a pegarse. ¿He dicho yo eso?. Pero, ¿cómo puedo atribuirme un mérito que seguro no es mío), no mucho y menos mal porque me llevaba con el gancho. El caso es que nos contamos que tal las cosas, la vida, las carreras, el trabajo.... Me dijo que trabajo nada, que estaba a punto de cumplir los 21 y que aún no había sacado el graduado, que estaba en ello pero todavía no. No pude más que animarlo a terminar y creo que un poco, un mucho quizás, se arrepentía.
  
         Las oportunidades a veces no pasan dos veces por la puerta. Algunas tienen fecha de caducidad y hay que agarrarse a ellas. De veras lo creo. ESTUDIAR es una de ellas. A mí me funcionó y tengo que decir que el mérito no es sólo mío. Necesité un empujoncito. Por suerte, y ésta hay que buscarla, había alguien para dármelo.

       Esto sólo es una reflexión desde la experiencia que te da la vida. Es una opinión personal. Nada más. Cada uno que.........

        Más adelante habrá más opiniones compartidas. Cuando alguna lo merezca.

       

domingo, 29 de abril de 2012

EL CUERPO HUMANO. FORZANDO LOS LÍMITES. LA FUERZA


        Apasionante documental sobre la maquinaria más extraordinaria que existe, el CUERPO HUMANO. El Aparato Locomotor y sus componentes, Huesos y Músculos. Como funcionan, de donde sacan la energía necesaria para trabajar y como se comportan en situaciones de riesgo. Las Capacidades Físicas Básicas. En este caso concreto la "FUERZA".

        Impresionante. Si un tornado te arrastra y deposita 400 metros más lejos, no te preocupes. Siempre y cuando estés inconsciente, claro. Los huesos son super elásticos y amortiguan la caída. Si una roca de 500 kilos te cae encima y y te lleva montaña abajo hacia un barranco, serás capaz de lograr el récord mundial de levantamiento de peso; ¡bendita adrenalina! Y si una bola de fuego se abalanza sobre ti durante un incendio, da media vuelta y echa a correr. ¿Usain Bolt?, ¿quién es ese?.



miércoles, 18 de abril de 2012

KENIA. FÁBRICA DE CAMPEONES

Paul Tergat

         Cada mañana cientos de personas,  miles quizás, se reunen para recorrer los polvorientos caminos de la zona de Eldoret, el mejor lugar del mundo si cabe para entrenar a tenor del gran número de campeones que de esta zona han salido. Hasta allí se trasladan los atletas que coparán el medallero en los próximos Juegos Olímpicos. Africanos y no africanos que quieren ser como los africanos.

        Existe por esos lugares una filosofía de vida a la que seguramente se ven abocados por las circunstancias y las carencias de la zona. Podría definirse de manera simple y sencilla con las siguientes palabras: "soy del Valle del Rift y tengo que ser atleta".

        ¿Cómo explicarlo?.  A pesar de las adversidades y penurias con las que tienen que convivir los habitantes de esta zona geográfica, también cuentan con una ventaja, la altitud. Eldoret se encuentra en el Valle del Rift a 2100-2700 metros sobre el nivel del mar. Cuando la comida  escaseaba tenían que cazar, y lo hacían a la carrera. Con el tiempo ser atleta se convirtió en un modo perfecto de ganarse el sustento para uno mismo, su familia y en muchas ocasiones para su aldea o comunidad. Supieron unir lo que les daba su tierra, la altitud, con lo que les quitaba, tenían que correr para poder comer. Y a todo ello le sumaron el gran secreto que no es otro que el sacrificio.

        Dicen por esos lares que no hay ningún secreto para que el Rift Valley sea cuna de grandes campeones. El único, el SACRIFICIO. Dicen también que no existen los límites. Y no existen porque no se los ponen.
  















        En Informe Robinson, una vez más, han hecho un reportaje maravilloso. Si quieres verlo pincha en la imagen que tienes más abajo y disfruta. A ver si se nos pega algo, por lo del sacrificio más bien.


miércoles, 11 de abril de 2012

REGLAMENTO DE BALONMANO.

        Para todos aquellos alumnos, de 2º de la ESO en particular, que estén interesados, aquí os dejo el reglamento de balonmano actualizado. Podéis ir echándole un ojo a todas aquellas normas que sea imprescindible conocer para poder jugar.


        Pinchad en la imagen para visualizarlo.














miércoles, 21 de marzo de 2012

ESCOGER LAS ZAPATILLAS ADECUADAS

       
      Había una vez hace mucho, mucho, mucho tiempo, un niño al que le gustaba correr. Se inscribió en el club de atletismo de su localidad con unos amigos. Poco a poco, con trabajo, dedicación, constancia y mucha ilusión, la afición se tornó en pasión y comenzó a dar sus frutos con excelentes actuaciones y alguna que otra victoria.

      En todos los deportes hay un objeto o tipo de material necesario para su práctica, cuya posesión te diferencia y hace ser, en ocasiones, la envidia de los demás. En el ciclismo son las bicicletas también llamadas "pepinos", en el tenis una raqueta especial, y en el atletismo no hay duda que lo son las zapatillas o "zapas".

      Este niño, se fue un día a una tienda de deportes a comprarse unas "buenas zapas" con las que dar rienda suelta a sus inquietudes atléticas. Sus primeras "Nike", que por aquel entonces eran de lo más. Y se enamoró de unas que eran blancas y negras con el swoosh en plata, superligeras y con la famosa suela hecha con la máquina de hacer gofres. No tenían zoom air, dual density, cushion system, dynamic support ni demás historias, pero no importaba. "MOLABAN", y con eso era más que suficiente. En aquella época, hace casi 30 años, esta tecnología no existía. Hoy en día si. Los fabricantes se gastan un pastón en I+D, en patentar nuevos sistemas con los que mejorar el producto sin restarle propiedades, en adaptarlo a las necesidades de los runners. Y a pesar de todo esto me atrevo a decir, casi con toda seguridad, que la primera razón para agenciarse unas "buenas zapas" es, como hace 30 años, que "molen".


        Este niño, chaval ya, tendía a pronar a la hora de pisar(meter el pie hacia dentro), lo que se acentuaba en el momento de correr. Ahora, las zapatillas que se compra han de tener, primero, control de la pronación, amortiguación(los kilos, aunque no muchos respecto a entonces, pesan más con los años y las articulaciones se resienten), deben sentar como un guante desde el primer día, ajustarse bien y sujetar el pie. Y por supuesto, han de ser bonitas por fuera, aunque esto último no es imprescindible.
       
        Si entráis en la página web de "EROSKI" y pincháis en el apartado que lleva por título Infografías, encontraréis un documento que os ayudará a la hora de compraros las próximas zapatillas, teniendo muy presente que el aspecto exterior no es lo primero a tener en cuenta, lo mejor e interesante es lo que no se ve pero si se siente.


martes, 13 de marzo de 2012

OPINIONES COMPARTIDAS

        La entrada de hoy no es mía y además viene con retraso, pero como indica el título es una opinión compartida con el autor, con  el cual me unen otras muchas cosas.

        A los dos nos apasiona el deporte en general. Los dos lo practicamos al más alto nivel en tiempos lejanos y ahora al nivel más alto que el cuerpo y las circunstancias nos permiten. Yo en un deporte individual, el atletismo, y él en uno de equipo, el balonmano, en la liga "Asobal" en un club puntero como el Balonmano Valladolid, hoy en día Cuatro Rayas Valladolid. Los dos intentamos inculcar a nuestros hijos, poco de momento que son unos peques todavía, los valores positivos que conlleva la práctica deportiva. Los dos renegamos de alguna manera del fútbol, no como deporte, sino por todo aquello que genera a su alrededor que tiene más de negocio que de deporte. Los valores que transmite, que estoy seguro no quiere fomentar, no son los más adecuados. Curioso viniendo de un licenciado en Educación Física con Maestría en Fútbol, y de un asturiano de Gijón, que no es lo mismo que ser de Oviedo diría él, del Sporting. Los dos, quizá por eso, comenzamos los diarios deportivos por la contraportada, porque lo interesante está al final. Además de todo esto nos une gran amistad desde hace años.

        No me voy a extender más y aquí os dejo la opinión, compartida por mí, de Carlos Sánchez Carretero . Lo interesante, como casi siempre, viene al final.


Adiós a un grande 

        Seguramente no se entere casi nadie. Seguramente no salga en ningún telediario. Seguramente mañana no haya ningún hueco en ninguna portada de los diarios deportivos para él. Ojalá me equivoque por cierto, pero la historia está a mi favor y en este país, todo deporte que no sea fútbol importa durante un par de horas como mucho, luego a la papelera del olvido más profundo e injusto. Por eso nunca acabaremos de dar el salto definitivo en cuanto a cultura deportiva que este país necesita, más allá de los últimos grandes éxitos obtenidos en muchas disciplinas diferentes. Porque sólo hay memoria para el fútbol y el deporte, por suerte, es mucho más que el fútbol.

        Por eso a algunos no se nos escapa que hoy es un día emotivo y especial porque se retira uno de los grandes del deporte español, aunque no salga en los medios tanto como otros. Alguien que tiene tres medallas olímpicas y que ha sido campeón del mundo ha de ser de los más grandes por méritos propios.

        Adiós Gervasio Deferr y gracias por todo lo que diste al deporte español durante tantos años. Aunque no se te despida como tal, eres por derecho propio un grande.

miércoles, 7 de marzo de 2012

BARCELONA 92. EL COMIENZO.

      Recuerdo que a finales del curso pasado cuando comencé con el blog, una de las primeras entradas tenía que ver con un par de reportajes realizados por el equipo de "Informe Robinson" de Canal Plus. Creo que fue la segunda. Recuerdo que los descubrí por casualidad, a unas horas en las que no suelo ver la tele por lo temprano del momento, y no fue en Canal Plus sino en Sportmanía. Recuerdo que fue desayunando, haciendo zapping después de ver las noticias. Lo poco que me dió tiempo a ver, me endulzó más si cabe el café y las tostadas y me dejó con ganas de verlo en su totalidad pero había que marcharse a trabajar. Debían ser las 7:15 de la mañana. Como pasa en muchas ocasiones, demasiadas quizá, aciertan al poner este tipo de programas a "horas de máxima audiencia para que así los vea mucha gente".

       Recuerdo que estos dos reportajes tenían como protagonistas a "Haile Gebreselassie", personaje al que admiro por mi pasión por el atletismo, y el otro versaba sobre un barrio barcelonés al borde de la marginalidad, "La Mina", y el trabajo que llevan a cabo gente como Gervasio Deffer(triple medallista olímpico) y Juan Carlos Ramos, al que no conocía de nada y ahora aplaudo por la enorme labor que realiza.     

      Recuerdo que en cuanto tuve un poco de tiempo, lo primero que hice fue buscar en goggle ambos reportajes. Recuerdo la sensación que me dejaron al terminar de verlos: el mundo puede ser un poquito mejor si ponemos de nuestra parte. Es como cuando unas palabras o una imagen te llegan dentro y te llenan de energía para decir, caray yo también puedo hacerlo. Las personas merecen la pena y si con un poco de tu ayuda puedes hacer realidad los sueños de otro, adelante. A veces hay que luchar por quien no puede hacerlo por si mismo y darle la oportunidad de realizarse tanto en la vida como en el deporte. Y no hay mayor recompensa que ver como lo consiguen. Gervasio dice que cuando un niño aprende a realizar un elemento que él ya sabe hacer es un subidón y es como si él lo aprendiera de nuevo. Estas personas han hecho de la humildad, el sacrificio, la constancia, la generosidad, la igualdad y la amistad los pilares sobre los que asentar su vida y todo ello es lo que transmiten a las personas con las que comparten su tiempo.

      Después de esto, sigo siempre que puedo los reportajes de Informe Robinson pues están hechos con una visión diferente. No se centran exclusivamente en el aspecto deportivo sino que reflejan también la influencia social que ejercen. No hay que olvidar que los deportistas son personas y no podemos diferenciar los dos aspectos, el deportivo y el humano, pues ambos van de la mano. O debieran.

      Este verano se cumplen 20 años de las Olimpiadas de Barcelona, y para celebrarlo, en Informe Robinson han realizado un reportaje especial que conmemore las que han sido las mejores olimpiadas de la historia, al menos en lo que al deporte español se refiere. Se dice que fue el punto de inflexión a partir del cual salió todo esta hornada de grandes deportistas que tenemos en la actualidad, que fue quizás, el comienzo de todo lo que vivimos ahora. No lo sé, pero para mi que me apasiona el deporte y disfruto con los "Juegos Olímpicos", ver a los españoles, arriba en el podio, fue una gozada.

      En la introducción hago alusión varias veces a la palabra "recordar" porque cuando lo ves, los recuerdos empiezan a agolparse en la cabeza y es inevitable otra vez, emocionarse, más si cabe, al revivir las gestas de los deportistas contadas por ellos mismos.



lunes, 20 de febrero de 2012

ENTREVISTA CON ANTÓN RUANOVA. TODO UN PRACER.

Fonte. La Voz de Galicia
            Hai ocasións cando te xuntas con amigos, nas que inevitablemente se rememoran tempos pasados, e daste conta como algúns feitos que sucederon hai moito tempo (14 anos) poden dalgunha maneira marcar a túa vida.

            Eu rematei a miña licenciatura en Educación Física no ano 97, 5 anos de carreira, 5 anos maravillosos. Duros, pero maravillosos. Anos nos que fixen amigos, desos que se dí que se contan cos dedos dunha man e a min non me chegan as dúas para facelo.

Aínda non pasara un ano deso cando Pancho me chama en calidade de coordinador da Piscina de Santa Isabel (Santiago) e me ofrece un traballo de monitor de natación e socorrista. En realidade, e creo que non me equívoco, chamoume en calidade de amigo pois os dous somos de Noia e xa nos coñecíamos antes de compartir estudos (4ª e 6ª promoción do INEF de Galicia).

Cando coincido con Pancho, ás veces, lembramos anecdótas desa etapa das nosas vidas. Por aquela época enganchamonos ó Triatlón. Eu sempre fun corredor e os resultados din que non se me daba mal. O caso é que antes de rematar os estudos tiven unha lesión importante, que se complicou porque ós que nos gusta moito o deporte temos o defecto de que non sabemos estar parados. Pasou o tempo e como o de correr estaba complicado probei con Pancho e Guillermo a nadar e montar en bicicleta. Aproveitabamos de 1 a 4, as horas de peche da instalación,  para “machacarnos”. Había días, a verdade e que eran case todos, en que se acercaba un rapaz para facer o seu entrenamento e nos compartíamos eses momentos con él. Debía ter 17 anos a primeira vez que o coñecín porque tempo despois sacou o permiso de conducir. Recordo un día en que logo de entrenar, entre unha coña e outra, comenzamos a falar de aspiracións. Este rapaz, sempre me acordarei da súa expresión de convencemento, dixo con determinación que él ía ser campion do mundo de Triatlón. Nos, vergoña debería darnos, botamos unhas risas. Ese rapaz chámase Iván Raña.

Desa época lembrome tamén de César Varela. Era o entrenador do Clube Natación Santiago e tamén de Iván. Sempre andaba pola instalación á procura de novas figuras entre os cursillistas. Hoxe en día é un dos principais entrenadores de Triatlón que temos en España.

Outro dos que están arriba é Alberto Trillo. Cando imos presenciar unha competición Pancho sempre me dí, mira Alberto Trillo si empezou a nadar con nos e agora ahí o tés cos de diante.

Hai unha persoa da que me lembro menos, pero que consultadas as miñas fontes (Pancho) e a súa biografía, na que afirma ingresar no Clube Natación Santiago á idade de dez anos, fan que todo teña sentido. Sí, él tamén era un deses rapaces cos que eu flipaba ó velos nadar en Santa Isabel facendo largos sen parar e aparentemente sen esforzo. Tratase dun triatleta que comenzou a súa andadura neste mundillo aló polo 2001 animado polo seu actual entrenador César Varela. Licenciado en Económicas loita por facerse un oco aínda máis grande no panorama nacional e internacional do Triatlón. O curso pasado tivemos o privilexio de contar con él no colexio nunha charla inolvidable e nesta ocasión faltoulle tempo para decir que sí a unha entrevista que nos axude a coñecelo un chisco máis. Con todos nos dende Sudáfrica: ANTÓN RUANOVA.

Fonte. antonruanova.com

Edufísicabalmes. A primeira pregunta é unha curiosidade que teño eu. ¿Cómo é unha viaxe en avión con todo o material que tedes que levar con vos; bicicleta, casco, neopreno, zapatillas...?.

Antón Ruanova. Sen dúbida, é unha das peores cousas do noso deporte. Intentas levar o mínimo posible, pero sempre son bastantes cousas. Temos una maleta grande específica para gardar a bicicleta, e ó mesmo tempo aproveitamos para meter nela neopreno, zapatillas de bici e carreira e casco. O resto ten que ir nunha mochila pequena coma equipaxe de man. Ás veces a viaxe non remata no avión, hai que coller algún tren ou autobús, así que non é boa idea levar máis de dúas maletas.

Edufísicabalmes. Nun artículo da revista especializada "TRIATLÓN" dis que no período vacacional practicas as "3D"(descansar, desfrutar e desconectar). Lendo o teu blog, na pretempada que estás a realizar en Sudáfrica, descansar e desconectar seguro que non pero dame que desfrutar, por todo o que contas con Murray, Frodeno e a selección alemana, un rato largo. Ó noso xeito, ó modo triatleta claro, machacando que así tamén se desfruta.

Antón Ruanova. Si, está claro que para facer este deporte che ten que gustar adestrar, e poder facelo con algúns dos mellores do mundo é un gran pracer. Aquí houbo algunha sesión que fixemos con dous campións olímpicos e xente con medallas en campionatos mundiais. Unha gozada. Aínda que eu xa levo anos impresionado tendo de compañeiro de adestramentos a un campión mundial coma Iván Raña. Pero antes disto houbo tres semanas indispensables para cumprir as “3D”: descansar, desconectar, desfrutar

Edufísicabalmes. ¿Cómo de importante é o labor dos patrocinadores?.

Antón Ruanova. Fundamental. O triatlón é un deporte en pleno crecemento, pero aínda loita por conseguir máis cabida nos medios de comunicación. As cantidades de diñeiro que se moven nunca son grandes, e as federacións nunca teñen demasiados fondos, así que a axuda dos patrocinadores é vital para poder seguir mellorando. Dende aquí quero aproveitar para agradecer o gran apoio que recibo, tanto do meu equipo Arcade Inforhouse Santiago, coma dos patrocinadores de material: TriathlonTotal, Massi, New Balance, SH+, Suunto, A Poutada e Prolight Components

Edufísicabalmes. Co título de Licenciado en Económicas no peto e sen obligacións académicas, ¿é esta unha tempada diferente? ¿Quizáis a primeira de verdade coma profesional?.

Antón Ruanova. É a primeira vez que o deporte e a gran prioridade na miña vida. Aínda que sigo formándome con inglés e algún outro estudo, este ano é unha aposta máis forte por intentar ser profesional.

Edufísicabalmes. ¿Cáles son os teus obxectivos para este 2012?.

Antón Ruanova. Aínda que soa a tópico, seguir mellorando e desfrutando co deporte. Eso axudarame a conseguir os retos deportivos, que este ano pasan por debutar e consolidarme nas Copas do Mundo.

Fonte. antonruanova.com

Edufísicabalmes. ¿Teremos en Londres por fin un campión olímpico español?.

Antón Ruanova. De selo, posiblemente galego. É algo realmente complicado, unha soa carreira cos mellores do mundo, pero dende logo que hai chances, e moitas.

Edufísicabalmes. Un lugar para entrenar e un lugar para descansar.

Antón Ruanova. Sudáfrica estame impresionando pola súa natureza, ó igual que antes o fixera Australia. Tanto coma para descansar ou para adestrar, son dous países espectaculares. Poder cambiar o noso inverno polo verán austral é unha gran axuda para o noso deporte. Agora que durante o noso verán, Galicia é un sitio privilexiado.

Edufísicabalmes. Un triatleta, unha triatleta e un triatlón.

Antón Ruanova. Porque dende pequeno tiven a sorte de poder nadar ó lado dun campión que logo vía na tele levantando trofeos, Iván Raña. Triatleta non che sabería nomear a unha. Mentres que probas, recordo moito Ribadeo, onde debutei neste deporte con 15 anos. Ou Pulpí, en Almería, onde vivín moi diferentes experiencias. Por no falar dunha das mecas do noso deporte, o Grand Prix francés, un espectáculo de probas. Pero se teño que escoller unha por organización e trato exquisito ó triatleta, é sen súbida Fuenteálamo (Murcia)

Edufísicabalmes. Moitas das entradas que publicas no teu blog rematan cunha frase especial: “isto non se para”. ¿Poderías explicálo?.

Antón Ruanova. “Esto no se para” ou “lume”. Un tende a facerse uns gritos de “guerra”. A frase de “esto no se para” roubeina dunha canción de Delafé y las Flores Azules, porque me gustan eles e porque me parece unha gran filosofía. Sempre hai cousas por facer, por aprender, novos retos que perseguir

Edufísicabalmes. Triatlón. 3 deportes. ¿3 principios ou valores que o definan?.

Antón Ruanova. Superación, dinamismo e perseverancia.

Fonte. Eurotri.com

Encantame a resposta que das cando che pregunto polos teus obxectivos. Mellorar desfrutando. Da unha idea da túa paixón polo deporte e debería ser o obxectivo último para todos. Sen embargo non podo estar de acordo contigo no de debutar en  Copas do Mundo. Ese dereito xa o gañaches a tempada pasada. Se en México as carreteras teñen baches, un corre o risco de caerse e facerse dano.

Sabedes que desde estas liñas gostame falar de xente capaz de transmitir principios e valores que desafortunadamente estanse perdendo (superación, dinamismo e perseverancia). Antón Ruanova é unha desas persoas no aspecto deportivo, admirable. Pero cando ademáis ó aspecto persoal trascende e supera ó deportivo, ahí é cando, a min polo menos, alguén me conquista plenamente.

Como podestes observar, esta entrada está totalmente en galego porque é a lingua na que Antón se sinte máis cómodo. Un rasgo máis da súa personalidade.

Graciñas Antón por volver  compartir o teu tempo con nos, e xa sabes, “lume que isto non se para”.


Fonte. antonruanova.com